ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ! (Αστρολογία και φιλοσοφία - θέση και αντίθεση) του Νικόλαου Καμπάνη Θα εξετάσουμε φιλοσοφικά το αν είναι υπαρκτή η αστρολογία (αν ισχύει δηλαδή) ή αν είναι ανύπαρκτη (δεν ισχύει). Θα μας βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση ο Αριστοτέλης, ο οποίος διατύπωσε την εξής αρχή: «όταν έχουμε σαφή επιστημονική γνώση για κάτι, τότε δεν δεχόμαστε ότι αυτό μπορεί να είναι διαφορετικό από το πώς το ξέρουμε εμείς. Αν όμως υπάρχει κάτι το «διαφορετικό», που αδυνατούμε να το βάλουμε στα πλαίσια της φιλοσοφικής θεώρησης, στο δικό μας «γνωστικό πλαίσιο», τότε δεν μπορούμε να συμπεράνουμε τελικά αν αυτό το ‘’διαφορετικό’’ υπάρχει πραγματικά ή όχι». Αυτή την αριστοτελική αρχή θα εφαρμόσουμε στο ζήτημα της αρνήσεως της αστρολογίας. Θα εξετάσουμε το κατά πόσο αυτή η άρνηση (ή το αντίθετο της, η αποδοχή της αστρολογίας) μπορεί να ισχύει. Αν η άρνηση της αστρολογίας τίθεται σύμφωνα με την επιστημονική γνώση που έχουμε κατακτήσει, τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν να ισχύει κάτι το διαφορετικό, οπότε συμπεραίνουμε ότι η αστρολογία δεν είναι υπαρκτή. Αν όμως ισχύει κάτι το διαφορετικό, τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι η αστρολογία βρίσκεται πέραν του πεδίου της φιλοσοφικής μας θεωρήσεως και θα πρέπει να εξετάσουμε εάν μας διαφεύγουν κάποια πράγματα και ποια ακριβώς είναι αυτά. Αν αποδειχθεί ότι όντως μας διαφεύγουν, τότε αυτομάτως αίρεται η παραπάνω πρόταση, επομένως η αστρολογία είναι υπαρκτή! Είναι φανερό ότι κάθε επιστημονική γνώση μπορεί να διδαχθεί. Άρα ότι υπόκειται σε επιστημονική γνώση είναι δυνατόν να το μάθουμε. Κατά 1 τον Αριστοτέλη, κάθε διδασκαλία περί των πραγμάτων προέρχεται από γνώσεις υπάρχουσες εκ των προτέρων. Διότι άλλη μεν γνώση επιτυγχάνεται δια της επαγωγικής μεθόδου και άλλη δε δια του συλλογισμού. Στην «επαγωγική μέθοδο» ξεκινάμε από τα επί μέρους στοιχεία (που φαντάζουν πολύμορφα και ασύνδετα μεταξύ τους) και κάνοντας πετυχημένους συσχετισμούς και γενικεύσεις οδηγούμαστε στις γενικές, καθολικές αρχές. Στον «συλλογισμό» ξεκινάμε από το καθολικό, από τις λεγόμενες «πρώτες αρχές» και καταλήγουμε σταδιακά στο επί μέρους, στο ειδικό. Υπάρχουν επομένως κάποιες βασικές «πρώτες αρχές», εκ των οποίων πηγάζει ο συλλογισμός. Δεν μπορούμε όμως να συλλογιστούμε πάνω στις ίδιες τις «πρώτες αρχές». Εκεί συναντάμε αδιέξοδο. Φτάνουμε όμως σε αυτές μέσα από την επαγωγική μέθοδο. Αυτό λοιπόν που μας οδηγεί στην επιστήμη είναι μια έμφυτη «ψυχική διάθεση» να μάθουμε την αλήθεια. Όταν δηλαδή παραδεχόμαστε την αλήθεια και μας είναι δυνατόν να έχουμε γνώση των βασικών αρχών, τότε έχουμε επιστημονική γνώση. Διότι εάν δεν προχωράμε πέρα από το εκάστοτε συμπέρασμα που βγάζουμε, τότε μόνο κατά τύχη θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε ψήγματα επιστημονικής γνώσης. Τώρα ερχόμαστε πάλι στην αρχική ερώτηση. Αν ευσταθεί η απόρριψη της αστρολογίας τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε ένεκα ποιας θέσεως ακριβώς εκ των ανωτέρω απορρίπτεται αυτή. Ένεκα δηλαδή της επαγωγής ή ένεκα του συλλογισμού; Ας προσπαθήσουμε να σκεφθούμε όπως δεν σκέφτονται εκείνοι που αρνούνται την αστρολογία σαν επιστήμη. Ας ακολουθήσουμε εκείνη την οδό που είτε σκοπίμως δεν ακολούθησαν, φοβούμενοι την ήττα, είτε επειδή την αγνοούσαν εντελώς την οδό αυτή. Αν έκαναν όμως κάτι τέτοιο, τότε αυτό είναι αντι - επιστημονικό, γιατί αυτοί οι άνθρωποι λειτούργησαν «πλημμελώς» σχετικά με τον τρόπο που είναι αναγκαίος επιστημονικά να σκέπτονται και να αποφαίνονται. Δεν είναι δυνατόν να αρνούμεθα τα μη υπαρκτά αφού εξ’ ορισμού αφού αυτά δεν είναι υπαρκτά δεν μετέχουν κάποιας υποστάσεως, άρα δεν είναι όντα, επομένως δεν χρειάζεται να λογομαχούμε γι’ αυτά. Και αφού δεν είναι υπαρκτά, δεν υποπίπτουν στην αντίληψη μας. Συνεπώς δεν έχουμε γνώση αυτών ώστε να διατυπώσουμε οποιαδήποτε άρνηση. 2 Επομένως, όταν αρνούμαστε τα υπαρκτά θα πρέπει να το κάνουμε αυτό για κάποιες συγκεκριμένες αιτίες. Αν δεν εξηγήσουμε αυτές τις αιτίες, τότε κάθε προσπάθεια αρνήσεως των όσων υπάρχουν σαν ανύπαρκτων (των «όντων» ως «μη όντων»), είναι ματαιότητα και μωρία πνεύματος. Ας δούμε όμως τώρα τον «επαγωγικό μηχανισμό» που θα μας οδηγήσει στην αποδοχή ή στην άρνηση της αστρολογίας. Για την απαρχή της επαγωγικής διαδικασίας, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι κάποια γεγονότα λαμβάνουν χώρα είτε στα γήινα φυσικά φαινόμενα, είτε στις οργανικές, ψυχολογικές ή και σωματικές λειτουργίες των έμβιων όντων. Θα πρέπει δε να θεωρήσουμε πως αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, συμβαίνει διότι κάποιες δυνάμεις το προκαλούν ή το εξαναγκάζουν. Θα πρέπει ακόμα να δεχθούμε ότι οι δυνάμεις αυτές έχουν μία παγκοσμιότητα, μία καθολικότητα και μία γενική παραδοχή, ώστε στηριζόμενοι σ’ αυτές να αποδείξουμε ότι είναι υπαίτιες των συγκεκριμένων επιρροών. Με αυτόν τον τρόπο, θα οδηγηθούμε στην απόδειξη που θέλουμε. Αν όμως αποτύχουμε, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε κάποιες άλλες δυνάμεις για να εξακριβώσουμε με ποιόν τρόπο ασκούν αυτές κάποια επίδραση - αν τελικά ασκούν. Υπάρχουν δύο δυνάμεις παγκοσμίου μορφής και σημασίας, οι οποίες έχουν αναγνωρισθεί ως ασκούσες οικουμενική επίδραση επί της γης. Αφενός η ακτινοβολία και αφετέρου η βαρύτητα. Η πρώτη σαν φως και σαν θερμότητα προκαλεί την εναλλαγή της ενέργειας από τον ένα πλανήτη στον άλλο. Η δεύτερη εξασφαλίζει την ευστάθεια του κόσμου, δια της αρμονικής περιστροφής των σφαιρών. Συνεπώς, δεν φαίνεται ότι η γη απουσιάζει από αυτές τις επιδράσεις, ούτε και είναι αμέτοχη αυτών. Ως γνωστόν, η γη κινείται με έναν εξαιρετικά ομαλό και «τακτικό» τρόπο. Η περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο εναρμονίζεται ακολουθούσα μία τακτική διαδρομή, μη αποκλίνουσα από εκείνη που εξασφαλίζει την «προστασία» της. Είναι μία ιδανική περιφορά που αποτρέπει τόσο τη δική της σύγκρουση με άλλους πλανήτες όσο και τους άλλους πλανήτες να συγκρουσθούν με αυτήν. Και αυτό συμβαίνει εξαιτίας της «αποτρεπτικής» δυνάμεως που ασκείται από τους άλλους πλανήτες επί της γης αλλά και από τις αποτρεπτικές δυνάμεις που ασκεί η ίδια η γη επί των άλλων πλανητών. Έχει αποφευχθεί έτσι επί δισεκατομμύρια έτη η σύγκρουση της γης με οποιονδήποτε άλλο 3 πλανήτη. Αυτό αποδεικνύει ότι η γη δέχεται και ασκεί συγκεκριμένες δυνάμεις επιρροής. Αναφορικά δε με το φως και τη θερμότητα, δεν είναι αναγκαίο να αναπτύξουμε ισχυρότερα επιχειρήματα από αυτά που εμφανώς αναπτύσσουν τα ίδια τα φαινόμενα επί της οργανικής και ανόργανου ύλης. Αφού λοιπόν αποδείξαμε ότι η γη δέχεται αυτές τις ενέργειες, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπάρχει και κάποιο ειδικό «όργανο», προορισμένο στο να συλλαμβάνει αυτού του είδους τις επιδράσεις. Και αν η γη πράγματι δέχεται σαν σύνολο τις ενέργειες αυτές θα πρέπει λογικά να τις δέχεται και κατά τα μέρη που την απαρτίζουν. Και καλώ εδώ «μέρος» κάθε στοιχείο που αποτελεί και συγκροτεί τη γη σε σύνολο, είτε αυτό είναι οργανικό, είτε ανόργανο, είτε έμβιο, είτε μη έχον ζωή, είτε έχον ψυχή έλλογο είτε άλογο, πάντως όμως έχον «διάθεση» και ψυχική ορμή. Αφού λοιπόν η γη σα σύνολο φαίνεται να κατέχει κάποιο «όργανο», που δέχεται τις ενέργειες των άλλων πλανητών και την κάνει να υπακούει σ’ αυτές, και ένεκα αυτής της δυνάμεως συμβαίνουν ποικίλα φυσικά φαινόμενα, τότε θα πρέπει και τα μέρη της γης (ας πούμε το σώμα του ανθρώπου, η ψυχική ορμή αυτού, η διάθεση του κ.λ.π.) να υπακούουν με ανάλογο τρόπο στις ενέργειες αυτές. Θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει κάποιο ανάλογο «όργανο» και στους ανθρώπους, που να δέχεται με παρόμοιο τρόπο, όπως και η γη, τόσο την ακτινοβολία όσον και τη βαρύτητα. Αυτό το «όργανο» είναι το νευρικό σύστημα και ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Και αν το όλον «πάσχει» από αυτές τις ενέργειες, συμπαρασύροντας στο «πάθος» αυτό και τα μέρη του, τότε και τα μέρη πάσχουν με όμοιο ή με ανάλογο τρόπο, συμπληρώνοντας έτσι και υποστηρίζοντας τα φαινόμενα, ώστε να διατηρείται η παγκόσμια τάξη και αρμονία. Αν συνέβαινε κάτι άλλο, τότε θα παρατηρείτο μία καταστρατήγηση των μερών ως προς το όλον, με συνέπεια το χάος και την αταξία, ώστε πλέον δεν θα μπορούσαμε να ομιλούμε περί συμπαντικής τάξεως και αρμονίας. Αφού λοιπόν η διάθεση του σώματος και της ψυχής εμφανώς επηρεάζεται από το φως ή το σκότος, από τη θερμότητα ή το ψύχος, από την ξηρότητα ή την υγρασία, τότε σαφώς εκπέμπονται ενέργειες που επηρεάζουν κάποιο σωματικό μηχανισμό και εκείνος με την σειρά του ενεργοποιεί κάποιον ψυχικό μηχανισμό. Ή αντίστροφα, 4 εκπέμπονται ενέργειες που επηρεάζουν κατ’ ευθείαν τον ψυχικό μας μηχανισμό και εκείνος με την σειρά του επηρεάζει τον σωματικό. Όπως και αν έχει το πράγμα, είναι σαφές ότι κάποια φυσικά φαινόμενα επηρεάζουν το σώμα μας και αυτό άμεσα ή έμμεσα επηρεάζει την ψυχή μας - η και αντιστρόφως. Αυτά δε τα φυσικά φαινόμενα όπως αποδείχθηκε, υπακούουν στις παγκόσμιες δυνάμεις της ακτινοβολίας και της βαρύτητας, που είναι επενέργεια των άλλων πλανητών επί της γης. Ας δούμε τώρα αν θα καταφέρουμε να αποδείξουμε με τον συλλογισμό (ξεκινώντας δηλαδή από το γενικό και καταλήγοντας στο μερικό και ειδικό) την επενέργεια των πλανητών και αστέρων επί της γης - και στη ζωή πάνω σε αυτή. Είναι σαφές ότι η αρμονία και η τάξη είναι αποτέλεσμα εκτός των άλλων και της σειράς και της θέσεως και του αριθμού των σωμάτων που την απαρτίζουν, διότι αν αλλάξουμε τη θέση, τη σειρά ή τον αριθμό, τότε όχι μόνον προκαλείται ανισορροπία αλλά διαταράσσεται και χάνεται η γενικότερη αρμονία του σύμπαντος. Αν για παράδειγμα αφαιρέσουμε τον ήλιο από το πλανητικό μας σύστημα ή αν αλλάξουμε το επίπεδο της τροχιάς της γης αυτόματα θα προκύψουν χαοτικά αποτελέσματα. Αποδεχόμαστε λοιπόν το γεγονός ότι ένεκα της συγκεκριμένης διατάξεως των πλανητών εξισορροπούνται οι δυνάμεις που κάθε πλανήτης ασκεί από τη φύση του, είτε επί του εαυτού του είτε επί των άλλων πλανητών. Αποδεχόμαστε επίσης ότι η παρούσα διάταξη του ηλιακού μας συστήματος είναι εκείνη που διατηρεί ιδανικά την ισορροπία και την αρμονία του. Και αφού ο πλανήτης μας ανήκει στο ηλιακό σύστημα μετέχει όλων των εξισορροπητικών ή άλλων δυνάμεων που ασκούνται σε αυτό. Επομένως, οι δυνάμεις αυτές ενεργώντας επί της γης και στα όντα που βρίσκονται πάνω της, προκαλούν ισορροπίες ή ανισορροπίες - σύμφωνα πάντα με την τάξη και την αρμονία που υπαγορεύουν οι νόμοι της φύσεως. Από την άλλη, αν υποθέσουμε ότι ουδεμία πλανητική επενέργεια ασκείται, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε τη γη σαν ευρισκόμενη εκτός πάσης επιρροής των περιβαλλόντων αυτήν πλανητών και αστέρων - και όχι μόνον του δικού μας ηλιακού συστήματος, αλλά και των πιο μακρινών. Όμως αυτό απορρίπτεται αφού κατά τον επιστημονικό 5 ορισμό, η γη αποτελεί μέλος του ηλιακού μας συστήματος - και επομένως υπάγεται σε ισχυρές βαρυτικές και άλλες δυνάμεις. Αν θεωρήσουμε τώρα ότι ο άνθρωπος έγινε με το αναλογικό πρότυπο του σύμπαντος, τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σύμπαν σε μικρογραφία, κατέχοντας δυνητικά όλες τις συμπαντικές λειτουργίες. Αν όντως συμβαίνει αυτό, τότε το ανθρώπινο σώμα είναι ένα αναλογικό πρότυπο του ηλιακού μας συστήματος με συνεπαγωγή όλων των κινήσεων και των «παθών» του τελευταίου. Αλλά αν συμφωνήσουμε ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από μόρια και από ακόμα μικρότερα σωματίδια, τα άτομα, κάθε δε άτομο δεν είναι παρά ένα μικρό ηλιακό σύστημα, με ένα κεντρικό πυρήνα, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται διάφορα σωματίδια (νετρόνια, ηλεκτρόνια), διαγράφοντας τροχιές κατά μία αρμονία ώστε να διατηρείται η τάξη, τότε που βρίσκεται ο παραλογισμός να δεχθούμε ότι η εικόνα του ανθρώπου ομοιάζει με την εικόνα του σύμπαντος; Βλέπετε, αν υπάρχουν κάποιοι νόμοι που συγκρατούν το σύμπαν σε ένα ενιαίο όλο, ώστε αυτό ούτε να φθείρεται, ούτε να καταστρέφεται, παρά μόνο να μεταβάλλεται, τότε είναι φυσικό οι ίδιοι νόμοι αναλογικά να επηρεάζουν και να ρυθμίζουν την κάθε μορφή ζωής. Συνεπώς, είναι λογικό να λειτουργεί με την ίδια αρμονία και το ανθρώπινο σώμα και ο οργανισμός μας συνολικά (κατά το πρότυπο δηλαδή της αρμονίας, της περιστροφής και της ζωής των ουράνιων σωμάτων). Για να καταστεί όμως αυτό δυνατό, είναι αναγκαίο να υπάρχουν κάποιες αναλογίες μεταξύ των ουρανίων σωμάτων και των οργάνων του σώματος, αφού ολόκληρος ο κόσμος αποτελείται από αναλογίες, όπως αποδεικνύεται από την επιστήμη των αριθμών, των ποσών, των μεγεθών και των ειδώλων. Έτσι, παρακολουθώντας την αρμονία των σφαιρών και μεταφέροντας την κατ’ αναλογία στην ανθρώπινη υπόσταση προκύπτει σχετική γνώση των οργανικών, ψυχικών, συναισθηματικών και νοητικών λειτουργιών του ανθρώπου - σύμφωνα με την τάξη και την αρμονία που προσδίδεται σε όλα αυτά από τη φύση. Υπάρχει ένας κλάδος της αστρολογίας που ασχολείται με τη συσχέτιση των μακροκοσμικών και μικροκοσμικών γεγονότων, βγάζοντας συμπεράσματα για τη βιολογική σύσταση των ανθρώπων, για τη 6 ιδιοσυστασία και ιδιοσυγκρασία τους, για τις παθολογικές και νοσογόνες προδιαθέσεις τους. Είναι ο κλάδος της «Αστροϊατρικής», ο οποίος συνδέεται με τις μελέτες και παρατηρήσεις των σύγχρονων επιστημών της Αστροβιολογίας και Κοσμοβιολογίας. Η γνώση λοιπόν των νόμων του σύμπαντος έχει και μια «εσωτερική» θεώρηση εκτός από την «εξωτερική» εκείνη. Πράγμα που συμβαίνει στο κάθε τι, αφού όλα έχουν διττή σημασία, όψη και εκδήλωση. Εκτός των τροχιών που διαγράφουν οι πλανήτες και εκτός της συστάσεως τους και των επιδράσεων τους (μέσω των δυνάμεων που ασκούν αυτοί), έχουν και μια «εσωτερική ασώματη ενέργεια», μία ψυχική και πνευματική δράση! Γνωρίζουμε ότι κάθε τι που παράγεται από μία δύναμη υπάρχει από κοινού με την «αρχή» που διέπει τη δύναμη αυτή. Και η δύναμη για την οποία μιλάμε είναι το αίτιο που προκάλεσε τη δημιουργία τόσο των ουράνιων σωμάτων όσο και της ψυχής. Αυτό συνεπάγεται ότι με κάποιον τρόπο (γνωστό ή άγνωστο σε μας) τα ουράνια σώματα έχουν μια αναλογικού χαρακτήρα «διασύνδεση» με την ψυχή και επομένως επιδρούν σε αυτή. Οπότε πράγματι η αστρολογία θα πρέπει κατά την εσωτερική της θεώρηση να ωφελεί την ψυχή, στην αυτοεπίγνωσή της και στη διαδικασία της εξέλιξης της. Αν αυτό είναι αληθές τότε καταδεικνύεται η ωφελιμότητα της επιστήμης αυτής και η μεγάλη συμβολή της στη γνώση και στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου. Αλλά αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε είναι εμφανής ο σκοπός της ευσπλαχνίας του Δημιουργού: να μην επαφίεται ο άνθρωπος στην άγνοια αλλά με πλήρη συνείδηση και επίγνωση του πεπρωμένου να βαδίζει το δρόμο της «τελειώσεως» του. Ας δούμε κάποιες εξαιρετικά διαφωτιστικές επί του θέματος βιβλικές αναφορές: «Εν χειρί παντός ανθρώπου κατασφραγίζει, ίνα γνω πας άνθρωπος την εαυτού ασθένειαν». (Ιώβ) «Μήκος γαρ βίου και έτη ζωής εν τη δεξιά αυτής, εν δε τη αριστερά αυτής πλούτος και δόξα». (Σολομών) «Και είπεν διατί ο Κύριός μου καταδιώκει ούτως οπίσω του δούλου αυτού; διότι τι έπραξα; ή τι κακόν είναι εν τη χειρί μου;» (Σαμουήλ) 7 Όλες αυτές οι βιβλικές αναφορές καταδεικνύουν εμφανέστατα το γεγονός ότι η ζωή του ανθρώπου είναι αποτυπωμένη στις παλάμες των χεριών του, σε αρμονία με την πνευματική κατάσταση της ψυχής του. Είναι δε γνωστή η αντιστοιχία των πλανητών επί της παλάμης, ώστε δια της καταλλήλου γνώσεως και αναγνώσεως της να διευκολύνεται αυτή η πορεία, έως του τελικού προορισμού. Άρα η αστρολογία πέραν από του να είναι μία απλή μαντική τέχνη, μας διδάσκει τη γνώση της διαδρομής και των πεπρωμένων της ψυχής, διαδρομή η οποία είναι μεν απλή ως προς το σκοπό, σύνθετη όμως ως προς την επίτευξη του συγκεκριμένου σκοπού. Και ο μεν σκοπός της ψυχής είναι η επιστροφή και η επανένωσή της με την «πρωταρχική αιτία», τα δε «μέσα» είναι οι διαδικασίες εκείνες που θα τη βοηθήσουν να φθάσει στον σκοπό της. Οι δυνάμεις δηλαδή που θα αναπτύξει η ψυχή ώστε να διακόψει τον κύκλο των «επαναγεννήσεων» της στο διηνεκές. Αυτό προϋποθέτει μια σύνθετη γνώση, που συγκροτείται στα διάφορα στάδια της σημαντικής αυτής διαδρομής. Τα στάδια αυτά είναι πρώτα απ’ όλα η παρούσα ενσάρκωση, που περιλαμβάνει την αποπληρωμή μέρους χρεών ως αποτελεσμάτων αιτιών των παρελθόντων ενσαρκώσεων. Επίσης, τη δυνητική δημιουργία νέων αιτιών και αποτελεσμάτων, αναγομένων όμως στην ελεύθερη βούληση και εκλογή. Στη συνέχεια, είναι σημαντική η γνώση της επόμενης ενσάρκωσης. Και τέλος, είναι σημαντική η γνώση της συνολικής οφειλής των παρελθόντων ενσαρκώσεων, η οποία μπορεί να φανεί από την εν γένει πνευματική κατάσταση τόσο της παρούσης όσο και της επόμενης ενσάρκωσης. Άρα, η συγκεκριμένη γνώση μπορεί να αναφέρεται στις «εμπειρικές παροτρύνσεις» που συνθέτουν τον ψυχισμό και το νοητικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου. Στη δυνατότητα ορισμού των ικανοτήτων του, των μειονεκτημάτων του, των αποστροφών, των έλξεων, των τάσεων, των επιδιώξεων του, των ποικίλων σχέσεων και δεσμών του με τους άλλους ανθρώπους - με τους οποίους αλληλοεξαρτάται η ζωή του. Μπορεί να αναφέρεται στα αίτια που συνθέτουν τα ανθρώπινα δράματα, είτε αυτά προσδιορίζονται από σωματικά και διανοητικά προβλήματα κατά τη γέννηση ή κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Στη δυνατότητα της αιτιολογίας των ατομικών και κοινωνικών αντιθέσεων, της αναγκαιότητας των πολέμων, των λιμών, των μεγάλων καταστροφών, 8 των μεγάλων ανακατατάξεων και αναπροσαρμογών. Σε τελική ανάλυση, όλα τείνουν σε ένα και μοναδικό σκοπό, στην εξέλιξη της ψυχής, στην εξέλιξη των λαών, στην εξέλιξη των κόσμων. Συνεπώς η επιστήμη της αστρολογίας δόθηκε κατ’ ευσπλαχνία από το Δημιουργό προς διευκόλυνση του δύσβατου δρόμου της «επιστροφής», αφού με την αστρολογία γνωρίζουμε τις αιτίες των γεγονότων, και έτσι προετοιμαζόμαστε αναλόγως. Διότι με την πρόγνωση είναι δυνατόν να αποφύγουμε γεγονότα που αναφέρονται στην ελευθερία της βουλήσεως, πράγμα που σημαίνει ότι αποφεύγουμε τη δημιουργία νέων αιτιών και αποτελεσμάτων, έτσι ώστε να μην προσαυξάνεται διαρκώς η Ειμαρμένη - όπως διατείνονται εύστοχα οι Χαλδαίοι στο παρακάτω απόσπασμα: «Ειμαρμένην οι σοφότεροι των Ελλήνων την φύσιν κατονομάζουσι. μάλλον δε το πλήρωμα των ελλάμψεων, ων η των όντων φύσις εισδέχεται. Εστί δε πρόνοια μεν η άμεσος υπό του Θεού ευεργεσία. Ειμαρμένη δε, η δια της του ειρμού των όντων συμπλοκής και ημετέρα κυβερνώσα. Και υπό πρόνοιαν μεν κείμεθα, όταν νοερώς ενεργώμεν. Υπό ειμαρμένην δε, όταν και σωματικώς. Μη ούν αυξήσης, φησί, την ειμαρμένην σεαυτώ, και υπέρ ταύτην γενού και υπό μόνω Θεώ κυβερνήθητι». Όταν συμβαίνουν αμετάκλητα γεγονότα, η αστρολογία μας ενδυναμώνει να τα αντιμετωπίζουμε με σωφροσύνη, υπομονή και καρτερικότητα. Ψυχικές ιδιότητες που κάθε άλλο παρά παθητική αποδοχή του μοιραίου δηλώνουν, αντίθετα αποτελούν ένα δυναμικό απάνθισμα σοφίας και αρετής. Όπως καταφαίνεται λοιπόν η αστρολογία έχει βαθύτερη αιτία υπάρξεως και ωφελείας, μακράν απέχουσα από την αποδιδόμενη σ’ αυτήν απλή μαντική ικανότητα. Για να αποκληθεί δε η αστρολογία επιστήμη του πνεύματος θα πρέπει πρώτα να διατυπωθεί η δυνατότητα της ίδιας να κατανοεί τα πνευματικά φαινόμενα και να καταδειχθεί το πως άπτεται, ερμηνεύει ή αιτιολογεί η ίδια τα φαινόμενα αυτά. Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχουν πράγματα αισθητά και πράγματα υπεραισθητά, τότε τα μεν πρώτα μπορούμε να τα αντιληφθούμε με την αίσθηση ενώ τα δεύτερα με τη νόηση - εν προκειμένω δε και με τη «συμβολική» εκείνη. 9 «Χθες, ω Ασκληπιέ, τον τέλειον αποδέδωκα λόγον. νυν δε αναγκαίον ηγούμαι ακόλουθον εκείνω και τον περί αισθήσεως λόγον διεξελθείν. αίσθησις γαρ και νόησις διαφοράν μεν δοκούσιν έχειν, ότι η μεν υλική εστίν, η δε ουσιώδης. εμοί δε δοκούσιν αμφότεραι ηνώσθαι και μη διαιρείσθαι, εν ανθρώποις λέγω εν γαρ τοις άλλοις ζώοις η αίσθησις τη φύσει ήνωται, εν δε ανθρώποις [και] η νόησις. νοήσεως ο νους διαφέρει τοσούτον, όσον ο Θεός θειότητος˙ η μεν γαρ θειότης υπό του θεού γίνεται, η δε νόησις υπό του νου, αδελφή ούσα του λόγου, ή όργανα αλλήλων. ούτε γαρ ο λόγος εκφωνείται χωρίς νοήσεως ούτε η νόησις φαίνεται χωρίς λόγου». Για να είναι η αστρολογία επιστήμη του πνεύματος θα πρέπει να απεικονίζει αναλογικά εκείνο το πρότυπο της δημιουργίας και της εξελίξεως του Κόσμου το οποίον γίνεται αντιληπτό μόνον δια της νοήσεως. Θα πρέπει ομοίως να απεικονίζει και να περιγράφει τα αίτια της καθόδου και της ανόδου της ψυχής, να διατυπώνει την αιωνιότητα και τη μορφή του κόσμου, την ισότητα της δημιουργίας με το δημιουργό. Το τι είναι πραγματικό και το τι φαινομενικό, το αληθές και το αναληθές, το ρητό και το άρρητο, το απτό και το άυλο, πως και γιατί το πνεύμα του ανθρώπου συνδέεται με το δημιουργό, πως και γιατί εγκλωβίζεται το πνεύμα στην ύλη, πως μετέχει ο άνθρωπος στη δημιουργία και σε πλείστα παρόμοια ερωτήματα. Ομοίως, θα πρέπει να μετέχει της φύσεως των αριθμών και των συμβόλων, τα οποία διερμηνεύουν και αποκαλύπτουν την πνευματική δομή του Κόσμου. Αυτό ακριβώς όμως δεν κάνουν τα δώδεκα ζώδια; Αυτό δεν κάνουν οι τριάδες, οι τετράδες και οι εξάδες του ζωδιακού, η αποτύπωση των δώδεκα αριθμών του Πυθαγόρα, των δώδεκα προτροπών του Σμαράγδινου Πίνακα του Ερμή του Τρισμέγιστου; Αυτό δεν κάνουν η σφαίρα, ο κύκλος και το δωδεκάεδρο, η αρσενική και η θηλυκή αρχή, οι έξι ημέρες της δημιουργίας; Oι θείοι αριθμοί 6, 12, 24, 144, 180, 216, 360, 720, 900, 1260, 1296 και άλλοι πολλοί που εμπεριέχονται στο ζωδιακό κύκλο, με τις βαθιές αντιστοιχίες των αριθμών, των σχημάτων και των συμβόλων που αποτυπώνονται στο ζωδιακό; Όλα αυτά καταδεικνύουν τη δυνατότητα της κατανοήσεως του Κόσμου και του Δημιουργού και των μεγάλων συμπαντικών νόμων που διέπουν τη φύση και τον άνθρωπο, το πνεύμα και την ψυχή. 10 (Σημείωση: αυτό το ακαδημαϊκού επιπέδου άρθρο του Νικόλαου Καμπάνη έχει επιμεληθεί από τον Θωμά Γαζή για να είναι κατανοητό στο ευρύτερο κοινό) ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Αν και σχετικά άγνωστος στο Ελληνικό αστρολογικό κοινό, ο Νικόλαος Καμπάνης συγκαταλέγεται εκ του έργου του στους κορυφαίους Έλληνες Αστρολόγους! Αντιμετωπίζει την ουράνια τέχνη μας περισσότερο σα λειτούργημα παρά σαν ένα απλό επάγγελμα! Έχει μελετήσει (συστηματικά και σε βάθος) φιλοσοφία, αστρολογία, μεταφυσική, Πυθαγόρεια αριθμολογία, τους συμβολισμούς των ιερών κειμένων, εσωτερισμό και Γιόγκα. Είναι μέλος πολλών ελληνικών και διεθνών ενώσεων. Τα έργα του περιλαμβάνουν: "Στοιχείωσις Αστρολογική", "Η Αστρολογία υπό το Φως της Επιστήμης", "Η Μεταφυσική των Αριθμών", "Η Μεταφυσική Προέλευση των Ασθενειών και οι Θεραπευτικές Ιδιότητες των Ψαλμών του Δαβίδ", "Μυστικιστική Σχολή", "Πορτραίτα Φιλοσόφων και Μεταφυσικές Υποτυπώσεις" κλπ. Υπό δημοσίευση είναι τα βιβλία του: "Πραγματεία περί Κακού" και "Περί εναντιώσεως Πλάτωνος και Αριστοτέλους Αποκατάστασις". 11